Zgromadzenie Sióstr Służebniczek założone w 1850 roku przez błogosławionego Edmunda Bojanowskiego wyrosło z jego głębokiej troski o los dziecka wiejskiego, pozbawionego w czasach jemu współczesnych elementarnej opieki. Zasadniczym celem jego zgromadzenia było zakładanie i prowadzenie ochronek wiejskich dla dzieci w wieku przedszkolnym, w których siostry nie tylko miały opiekować się dziećmi, ale także troszczyć się o ich rozwój fizyczny, intelektualny i religijno-duchowy. Drugim celem zgromadzenia była służba ludziom chorym, biednym i opuszczonym na wsi.
W chwili śmierci Założyciela zgromadzenie liczyło 188 sióstr pracujących na 37 placówkach w Wielkopolsce, Galicji i na Śląsku. Na skutek warunków politycznych w Polsce rozbiorowej, zgromadzenie uległo podziałowi na cztery samoistne rodziny zakonne: służebniczki wielkopolskie, dębicke śląskie i starowiejskie.
Służebniczki Starowiejskie utrzymując ducha oraz idee E. Bojanowskiego kultywowały cześć dla Założyciela i zgłębiały jego myśli nawiązując do przeszłości zgromadzenia oraz pierwszych Służebniczek.
Na przestrzeni lat 1918 – 1939 zgromadzenie kultywowało przede wszystkim pracę oświatową prowadząc liczne ochronki, szkoły powszechne a także zawodowe. Pracę wychowawczą również podjęło w bardzo licznychi dużych zakładach dla sierot, których rodzice padli ofiarą wojny, w bursachi internatach, a z czasem na koloniach letnich organizowanych dla dzieci i młodzieży. W 1939 r. zgromadzenie Sióstr Służebniczek Staromiejskich liczyło 332 domy i 1535 sióstr, które obejmowały dziesiątki tysięcy dzieci i młodzieży.
Po II wojnie światowej Zgromadzenie weszło w rzeczywistość ze znacznymi stratami materialnymi i duchowymi. Zlikwidowane zostały 152 domy a liczba sióstr zmniejszyła się o 700.
Ze szczególną troską siostry pochyliły się nad dziećmi i młodzieżą. Ówczesna przełożona generalna pisała do sióstr: „Proszę gorąco i z wielkim naciskiem polecam, żeby siostry otwierały wszędzie jak najrychlej ochronki i poświęcały jak najwięcej czasu wychowaniu i nauczaniu dzieci i młodzieży katechizmu [...]. Każde dziecko to skarb na przyszłość, który trzeba otaczać najstaranniejszą opieką"
Pozbawienie możliwości prowadzenia i rozwoju dotychczasowych instytucji na skutek nasilającej się od 1948 r. antykościelnej polityki PRL skierowało działalność Służebniczek, zgodnie z wytycznymi Kościoła, na pracę parafialną. Tak więc przedszkola sióstr zostały zlikwidowane w 1962 r.
Po roku 1980 przedszkola rozpoczęły swoją działalność na którą zezwoliło Państwo w związku z Art. 20 ust. 1 i 2, i art. 75 ust. 1, ustawy z dnia 17 maja 1989 roku o stosunku Państwa do Kościoła w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej(Dz. U. Nr 29, poz. 154) – otrzymując zgodę Ministra Edukacji Narodowej, działającego z władzą samorządową.
